راه‌بَلَدِ ما يک زن بود


پريانِ پَرده‌پوش
چشم به راهِ علامتِ فانوس‌اند،
قرار است
زورقی از جنسِ بادام و نی
به ساحلِ آرامِ اردی‌بهشت بيايد.


آماده باشيد
راه می‌افتيم،
پاروزنان از پُشتِ برکه‌ی باد
سمتِ فراموشیِ اوقاتِ آب خواهيم رفت.


همه‌ی راز علاقه‌ی آدمی به آدمی
همين رويای ساده‌ی رفتن وُ
بعد
بی‌خبر آمدن‌های هميشه‌ی اوست.


حالا کمی آرام‌تر صحبت کنيد،
بادهای بی‌راهِ سايه‌نشين
حسودند!

| بازگشت به فهرست |