طُرفه‌ی سه‌گانه‌ی ماهور


شبِ اول:
      عروسکش را هم با خودش بُرده بود،
      دخترِ کم‌سن و سالِ حجله‌ی مجبور.


شب دوم:
      بيوه‌ی بازمانده از هجرتِ هفتم
      درگاهِ خانه را محکم
      کلون می‌کند،
      وقتِ غروب
      رَدِ پایِ مردی بر برف ديده بود.


شب سوم:
      سه ماه و دو روز است
      نوه‌ی کوچکش را نديده است مادربزرگ،
      دوباره به حضرتِ حافظ نگاه می‌کند،
      راهِ خراسان خيلی دور است.

| بازگشت به فهرست |