رَد


از اين همه آدمی چرا
شکسته‌های شب را
به شيئی تشنه نگفتند!؟


عشای پياله بود
که رُخ از پیِ پياله می‌بردند
بُرده بودند مرا مُرده بودند
به کوی ميکده مرا،
و رَدِ راه به راه و به ها ...
که سايه‌ها، صبور
سنگ‌ها به سايه
شکسته‌ها بسيار،
و شب که شيئیِ تشنه به نود.


هی حيرتا
از اين همه آدمی چرا
يکی برادر من نبود ...!؟

| بازگشت به فهرست |